Wat moet er op de cover?
Terwijl ik mijn verhalen schrijf, heb ik al snel een goed passende sfeer in mijn hoofd. Deels doordat ik verlang naar iets wat nooit is geweest, of door een feitelijke herinnering, of een combinatie daarvan. Echter, zo ging dat niet met de coverfoto voor mijn bundel “Onvoltooid Verlangen.” Ik had geen enkel idee hoe de cover eruit moest gaan zien. Totdat ik op internet een illustratie zag: een man als silhouet.
Dat ga ik maken, dacht ik.
Mijn bundel gaat voornamelijk over mijn jeugd, dus de man “verving” ik door mijzelf.
Ik nam een oude foto en bewerkte die tot mijn silhouet. Simpel. De cover bestaat uit blauw en oudroze; dat vond ik wel toepasselijk.
Tótdat ik mijn coverillustratie bij de uitgever indiende; niemand zei dat mijn coverfoto niet passend zou zijn, echter, ik werd overladen door kleurige illustratievoorstellen, zelfs met afbeeldingen van personen die ik niet ken. Als ik ergens mijn zin op zet, berg je dan maar. Ik laat een alternatief maar moeilijk uit mijn hoofd praten.
Daar moest over gepraat worden, maar hoe? Een keiharde mail, met allemaal “maar’s” en verwijten? Dat is niet echt mijn oplossing. Het onderstaande mailtje, dat ik aan mijn uitgever stuurde, bleek misschien wel de doorslag;
“Hey ... Meestal slaap ik goed, maar de laatste nachten word ik bezocht door spoken, die ... hoe zal ik het zeggen ... nogal kleurrijk zijn. Ik ben er niet gek op, spoken. Sommige zijn zó ergerlijk dat zij zich zelfs midden op de dag aan mij doen verschijnen. Het gekke van alles is wel, dat zij zich voor mij illustreren. Raar toch? Ze verschijnen voor mij als illustraties en roepen keihard dat ze allemaal tegelijk op de cover van mijn zo favoriete bundel willen staan! Tja ... maar kleurrijk zijn ze; Ik zou er een boek over kunnen ... nou ja, je snapt me wel. Mijn leven lijkt kleurrijk maar werd vaak ingekleurd door mensen die enkel zwart en wit kenden, wat overigens geen kleuren zijn.
Tóch heb ik nooit verleerd om van kleuren te houden, ik ben er gek op. Misschien schrijf ik met deze tekst ongemerkt het eerste hoofdstuk van mijn tweede boek, dat ik zeker wederom bij Boekscout zal laten verschijnen. Ik zal het “Mijn kleurrijk verleden” noemen, en dan wil ik een koolzwarte cover.
Kleurrijk ... mijn cover bestaat uit oud roze; ik ben al minder jong en zelfs een oudere homo. Het blauw staat voor mijn jeugd én natuurlijk voor jongens ̶ op mijn twaalfde wist ik al dat ik "roze" was. Zie je dat die twee kleuren van elkaar houden? Prima, al die illustratievoorstellen die hun prachtige kleuren dragen, maar onderbouwen kan ik ze niet. Ik kan er niks over verhalen. Daarentegen kan ik véél meer dan een beetje geschikt hoofdstuk over mijn eigen cover verhalen, zoals ik hier dan weer beknopt uitleg. Oudroze- en blauw passen prima bij mij. Bovendien, en laat dit de doorslag zijn, het silhouet ben ikzelf, hier en daar een beetje aangepast, dat wel, ingekleurd zou je kunnen zeggen, maar het is míjn silhouet. In een silhouet ontbreken dingen, hij is niet geheel af, niet compleet, onvoltooid. Oh, hij verlangt naar ... maar hij houd een onvoltooid verlangen, en dát verlangen heb ik allemaal zo kleurrijk gebundeld. Oh, mijn bundel is zó kleurrijk ... maar de cover is enkel oud roze en blauw. Dit zijn helemaal mijn kleuren. Passend!
Laat mij ik zijn, laat mij zijn die ik wilde zijn, laat mij blijven wie ik ben en laat mij mijn cover houden.
Leroy Evers.”
Misschien een wat humorvolle email, maar ik meen wat er instaat.
Ik wil hiermee niet beweren dat ik geen hulp krijg, of tegengewerkt wordt, integendeel zelfs! Je boek uitgeven is niet zomaar even iets! Boekscout neemt je veel werk uit handen! Welke werknemer ik ook sprak en/of mee samenwerkte, ze zijn allemaal even vriendelijk, behulpzaam, geduldig en begripvol. Dat is echt fijn voor een auteur en meer dan het halve werk! En mijn eigen cover? Ja, die komt er! Daar ben ik erg trots op.
Leroy Evers.